Lena blog

ZASKAKUJĄCY BIEG

Z mieszanymi myślami na temat tego biegu przez lasek, ruszamy. Niepokoimy się przez plotki o dzikach i lisach zamieszkujących ten lasek, lecz rozmawiamy na wiele tamatów, aby o tym nie myśleć. W telefonie, który trzymam w dłoni mamy włączoną aplikacje liczącą kilometry, postanawiamy zadzwonić na video do naszego kolegi z klasy Kuby, mówimy na niego Kisiel a dzwonimy bo trochę się boimy. Mówiąc szczerze trochę się z nas śmieje, że noimy się jakiegoś lasu, my jednak się tym nie przejmujemy.Biegniemy już kilka minut i zauważmy, że w lesie tym pachnie brzydko, widać zarośnięte stawiki i na drodze polnej ślady jakiegoś zwierzaka. Biegniemy dalej i nagle Mela krzyczy:

-Lena sarny!!!

Spojrzałyśmy się na siebie w wielkim nie pokoju.

- Uciekamy?!- Krzyknęłam. W ułamku sekundy łapiemy się za ręce i zaczynamy uciekać, Kisiel, niby odważny chłopak, ze strachu się rozłączył. Przebiegłyśmy kilka metrów, Amela mówi do mnie:

- Lena, wiesz, że one bardziej boją się nas niż my ich? 

- Tak wiem!- Odpowiadam, lecz i tak nie przestajemy biec. 

-Jeszcze tylko kawałek do ławeczki (na której wcześniej miałyśmy małą przerwe).-mówie.

Bardzo się boje- myślę. Mamy coraz mniej siły, jednak nie przestjemy biec, właściwie to biegniemy nieco szybciej! Amela trochę mnie uspokaja, gdyby nie to chyba bym się popłakała. Docieramy powoli do ławeczki, ciarki przechodzą mnie po całym ciele, moja twarz ze stresu zrobiła się czerwona jak pomidor! Boje się!!! Chcę być już w śpiworze pod namiotem.

Dobiegłysmy do ławeczki, jestem bardzooo zmęczona, nie mam siły, rozmawiamy i analizujemy wydarzenia, które miały miejsce kilka minut temu. Siedzimy jeszce chwilkę na ławce jednak wiemy, że musimy wracać bo mamy zaraz jakąś gre grupową. Spoglądam na drzewo obok nas, jest na nim kawałek różowej tasiemki, i coś wyrytego na korze, wskazuje palcem i podchodzimy. Na korze wyryte są dwa serduszka, trochę przypominają mi pierniki, wygląda to tak: narysowane sreduszko + narysowane sderuszko= -7, nie mamy pojęcia co to więc zapisuje to w notatniku w telefonie. 

Jesteśmy już w namiocie. przebieramy się i idziemy do namiotu Oliwii, Klaudii i Jagody, jest tam też Tosia, chcą one opowiedzieć nam co działo się tu pod naszą nieobecność. 

- Co ja tu widzę?- mówi Oliwia patrząc na moje i Ameli ręce w których są żelki i ciastka.

KONIEC CZĘŚCI 3.

DZIĘKI ZA PRZECZYTANIE. 

JAK CI SIĘ PODOBA?

CIEKAWOSTKA: Duża część tej opowieści z sarenkami jest prawdziwa.

Dojechaliśmy na miejsce, siedzimy w autobusie, zrobiło się zamieszanie, ponieważ zabrakło namiotu, w którym spać miały moje dwie koleżanki: Jagoda i Amela.W, też ma na imię Amela, dlatego mówimy na nią Waleria, wzięło się to od jej nazwyiska. Niestety muszą się one rozdzielić, Waleria będzie w namiocie ze mną i Amelą a Jagoda dochodzi do Klaudi i Oliwi (również naszych koleżanek). \

Przyszedł czas aby się rozpakować, 

- chwila, chwila, gdzie mamy położyć swoje ubrania, skoro nie ma tu żadnej szafy?- Pyta Waleria.

Właściwie było to dobra pytanie, ja i Amela też nie znałyśmy odpowiedzi. W naszym namiocie jest mało miejsca,po otwarciu ,,drzwi" była jedna kabina na prawo i jedna na lewo, na wprost stoi rozkładane krzesełko i mini stoliczek. W założeniu, w jednej kabinie spać miała jedna osoba a w drugiej druga lecz nas jest trójka. Postanawiamy, że gdy pani przyniesie nam materace wciśniemy je do jednej kabiny, tam będzie nasza sypialnia, w drugiej kabinie rozłożymy nasze ubrania, tak i się stało. 

Jesteśmy po zwiedzeniu okolicy naszego ośrodka, teren po którym możemy się poruszać jest dość duży, prócz plaży jest tu wypożyczalnia rowerków, kajaków, miejsce na posiłki, wiele zadbanych łazienek, budki z lodami i watą cukrową, plac zabaw, miejsce na ognisko i mały lasek. Cieszymy się, ponieważ teraz możemy właśnie na terenie ośrodka robić co chcemy, ja z Amelą wybieram bieg po lasku, Waleria, razem z Jagodą idą, obok placu zabaw, jest tam pole do gry w siatkówkę plażową. Zmieniam strój, psikamy się na komary i idziemy biegać. Wydaje nam się ta droga przez lasek trochę straszna ale do odważnych świat należy!!!

DZIĘKI ZA POŚWIĘCONY NA CZYTANIE CZAS.

WKRÓTCE KOLEJNE CZĘSĆI.

A TY POBIEGŁBYŚ TĄ TRASĄ?

WYZWANIE DLA CIEBIE: Idź do najbliższej osoby i zbij sobie z nią pionę

PS.Przepraszam za błędy ortograficzne.

Był to zwykły letni wieczór, wpatrywałam w gwiazdy, leżąć na trampolinie w swoim ogrodzie, nie byłam sama, na tarasie siedzieli moi rodzice z siostrami. Wstałam aby trochę poskakać i myślałam, że już niedługo szkoła lecz nie przejmowałam się tym, ponieważ w ostatni tydzień przed początkiem roku szkolenego jechałam no kolnie szkolną nad jezioro, nie mogłam się doczekać! Spanie w namiotach i codzienne kompiele w jeziorze! Jak w raju!

 Jutro wyjeżdżamy! -To  mój okrzyk gdy wstałam rano, dzień przed wyjazdem. Gadam przez rozmowę video, z moją przyjaciółką Amelą, Amela też jedzie na ten obóz i jesteśmy w jednym namiocie, namioty te nie są zbyt duże, dlatego tylko dwie osoby śpią w jednym namiocie. Wspólnie myślimy co musimy spakować. Idę zjeść szybkie śniadanie i wskakuje do basenu! 

Jade z moim tatą do sklepu kupić napoje i przekąski ,,na droge'' O kogo ja widzę! W sklepie spotykam moją koleżanke Tosię, rónież jedzie ona juto na kolonie. Witam się z nią i mówię:

- Tosia? O której i gdzie mamy jutro zbiórke?- Tosia na to:

- Przed szkołą o godzinie 8:00.

Odrazu zmartwiłam się, że tak wcześnie lecz Tosia zdążyła przerwać mi moje myśli i skończyła:

- Tak wcześnie, bo do 15:30 musimy się rozpakować, ponieważ po obiedzie idziemy zwiedzić okolice.

Nadzszedł dzień wyjazdu. jest godzina 7: 45 i moja mama odprowadza mnie na zbiórke. Jak mam być szczera myślałam, że bedzie tu tylko nasza szkoła, a widze wiele ,,nowych twarzy''. Żegnam się z mama i wsiadam do autobusu.

TO KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ, DZIĘKI ZA PRZECZYTANIE, CZEKAJ NA KOLEJNĄ CZĘŚĆ.