Lena blog

Hej!

Z tej strony Lena, długo nie pojawiało się wpisów, z powodu braku ,,weny". W najbliższym czasie pojawi się dalsza część niesamowitej przygody.

PS. nie zapomnijcie przypomnieć sobie co stało się ostatnio. Pokonujmy tę przygode razem!

DO ZOBACZENIA WKRÓTCE! LENA XOXO.

Biegniemy, szybko, jak Oliwia na widok żelków lub na matmę, nie no jeszcze szybciej, brakuje nam sił, jednak nie chcemy aby jakaś pani lub jakiś obozowicz nas zauważył, dlatego jeszcze przyspieszamy. Jesteśmy w tym nieszczęsnym lasku....

- Dziewczyny..... po skończeniu mojego zdania zachowajcie spokój- mówi Waleria. Bądźcie spokojne, widzę cztery sarny, one nam nic nie zrobią.....

-Spokojnie Lena, spokojnie- myślę sobie. Nie bój się.

Mija kolejna minuta biegu przez las, zatrzymujemy się aby odpocząć, wiemy, że tu żadna wychowawczyni nas nie zobaczy. Siedzimy na ławeczce, na której siedziałam ostatnio z Amelą. Ok. 100 metrów przed nami stoi mała sarna, z lewej strony drogi jest wiele drzew, w drugiej natomiast jest ich mniej, za nimi są pola, właśnie tam,( po prawej stronie stając tyłem ,, do słoneczka")stoi sarna.

- Może ją jakoś nazwiemy?- mówię

- Wygląda jak lody o smaku słonego karmelu- mówi Amela.

-Może, będzie to karmelek?- Kończy Waleria.

Zgadzamy się i powoli wstajemy, aby ( iść a nie biec) w stronę domku Pani Mani.

Idziemy od 8 minut, nagle Waleria mówi:

- Mam, mam to!

- Co masz, o co chodzi!?- Odpowiadam z Amelą.

- Mąż, mąż.... mąż cioci Mani, ma na imię Zbyszek! Jestem pewna!

Uśmiechnęłyśmy się, nie zdążamy nic powiedzieć a już widzimy recepcje i domek Pani Mani i Pana Zbyszka.

- Czy my tędy właśnie nie wjeżdżaliśmy? Tak to tu, jechaliśmy autobusem przez ten lasek, w końcu tutaj jest główny wjazd- Krzyczę.

- O... Pan Zbyszek chyba naprawia kajak. Widzicie tam.- Amela wskazuje palcem.

- Aaa... już pamiętam, pamiętam jak byłyśmy tu z mamą i babcią aby odwiedzić ciocię Manie.- Mówi Waleria

Patrzę się na Amelę, na Walerię i pytam:

- A co my w ogóle powiemy? Wejdziemy i powiemy: ha! ha! ha! Nie spałyśmy w nocy i widziałyśmy co kombinujecie? No chyba nie.

- Wymyślimy na poczekaniu, będziemy musiały trochę skłamać ale to dla dobra naszej koloni.- Kończą dziewczyny.

Dobra! Idziemy od strony wejścia domu i pukamy! Puk, puk, puk! Drzwi otwiera nam Pani Mania, mówi:

- Hej, dziewczyny! Co u was? Chodźcie na herbatkę, macie szczęście, upiekłam dzisiaj smaczny deser.

My z przyjemnością wchodzimy, siadamy przy stole i opowiadamy co dzisiaj będziemy robili.

Nagle Pani Mania, pyta nas, jak idzie nam w grze. Z naszych ust słychać tylko:

- HYYY...zapomniałyśmy!

Pani Mania, delikatnie parsknęła śmiechem, mówi abyśmy nie zapominały, bo są fajne nagrody. Po krótkiej rozmowie, Waleria zaczyna mówić:

- Wiesz co ciociu? My właściwie, nie przyszłyśmy tu bez powodu.

- Chcemy się o coś zapytać, jednak niech Pani obieca, że nikomu więcej nie powie.- Mówi Amela.

- W nocy obudziły nas, tajemnicze głosy. Byłyśmy ciekawe kto to, więc patrzyłyśmy przez namiotowe okienko, widziałyśmy panów z latarkami a później Panią z Panem Zbyszkiem.- Dopowiadam.

Pani Mania zrobiła się czerwona, jakby nie chciała aby ktoś widział, ręce zaczęły jej drżeć i ,,wycisnęła" z siebie:

- Yyy... t-t-o b-b-był zwykły spa-spa-spacerek. A ci p-p-panowie to nasi goście, zgubili się. Dziękuję za wizytę dziewczynki, muszę coś załatwić.

Po sugeracji Pani Mani, że mamy wyjść, podziękowałyśmy za gościnę i wyszłyśmy, w tym samym momencie Pan Zbyszek wchodzi do domu, zdejmuje czapkę, wyglądała ona jak francuski berecik, jednak przekształcony na polską czapkę z daszkiem, wychodzimy i zatrzymujemy się przed drzwiami.

- Kto normalny o 3 chodzi na spacer? Coś tu nie gra.- Stwierdzam.

- Cichoooo... słyszycie? - Mówi Waleria, podchodząc pod okno i kiwając, że mamy podejść.

Stajemy pod oknem, tak aby nie było nas widać, słyszymy rozmowę Pani Mani i Pana Zbyszka. Słyszymy coś w tym stylu:

- One są sprytne, odkryją co tu się dzieje, albo im powiemy albo to jakoś ukryjemy. Tak nie damy rady.

- Coś wymyślę.

Po usłyszeniu tej rozmowy, drzwi otworzyły się, ktoś wyszedł z domu, kryjemy się za przyczepkę na kajaki, nasze serca biją z prędkością HYPERIONA. Zamykamy oczy i robimy z siebie kulki. To nic nie dało, Pani Mania z Panem Zbyszkiem nas zauważyli, podchodzą i pytają:

- Słyszałyście naszą rozmowę?

- T-t-trochę?- Odpowiadamy.

Państwo Miałk (tak się nazywają) zapraszają nas do domu, chcą opowiedzieć nam historię, wiążącą się z dzisiejszą nocą. My więc czerwone jak buraczki idziemy za nimi. Nagle! Potykam się o kamień i spadam na ziemię, wszyscy się śmiejemy a stres trochę znika.

TO KONIEC CZĘŚCI 6,

CZEKAJ NA CZĘŚĆ 7, DOWIESZ SIĘ INFORMACJI NA TEMAT OSTATNIEJ NOCY

PRYDA SIĘ ONA DO ROZWIĄZANIA PEWNEJ ZAGDKI.

PAPA! POZDRAWIAM LENA!

Właśnie się obudziłam, patrze na zegarek, jest godzina 3:15. Słyszę głosy z dworu, pewnie to nasze panie sprawdzają czy jest wszystko okej. Halo, halo, te głosy są męskie, a z nami przyjechały tylko panie, kto to w takim razie? Bardzo się boję, wkładam głowę w śpiwór i staram się o tym zapomnieć, tylko jak? Mogli by mówić trochę ciszej. O.... Amela się przebudziła, pyta mnie kto jest na dworze, razem rozmawiamy o tym szeptem. Przypomina mi się, że pokój, w którym śpimy jest podwieszany a między jego ,, ścianami" a ,,ścianami" zewnętrznymi, zupełnie z tyłu, jest mała siatka, w formie okienka za powietrze, teraz jest przykryta materiałem lecz możemy tam iść odsłonić i sprawdzić kto kręci się między naszymi namiotami. Robimy to. Musimy iść bardzo cicho, wiemy, że gdy ktoś poświeci na nasz namiot latarką, będzie widać nasz cienie. Delikatnie otwieram ,,drzwi" naszej ,,sypialni" i wychodzimy.

- O jeju, jak zimno!Hahaha.- Mówi Amela. Zdecydowanie się zgadzam, jak musi być na dworze zimno jak na tym korytarzu jest tak zimno. Biorę wodę z drugiego pokoju, pije i idziemy jak najciszej między materiałami. Dochodzimy do okienka, troszeczkę boje się je odsłonić, wspólnie patrzymy się na siebie i mówimy: raz..... dwaaaaa... i trzy! Odsłaniam, widać bardzo mało, stoi tam dwoje mężczyzn, ubrani są na czarno i mają w dłoni latarki. Co oni tu robią? Po co chodzą między naszymi namiotami z latarkami?

- Może robią nam pranka? Może to ktoś od nas?- Mówię po czym myślę czy to może być obozowicz. Amela odpowiada:

- Raczej wątpię, kto to mógł by być?

Sama nie wiem- myślę. Obserwujemy jeszcze chwilę ale obie czujemy chłód i wiemy, że zaraz pójdziemy się położyć. Nagle Amela patrząc przez okienko zrobiła duże oczy, nie wiem co ujrzała, ponieważ nie patrzyłam, okienko było zbyt małe na dwie głowy.

- Lenaaa, zobacz!- Mówi Amela. Amela odsuwa głowę, z niepewnością zbliżam oczy do siatki i widzę, pani Mania, idzie z latarką z jakimś panem w stronę tych mężczyzn. Może idzie ze swoim mężem, nie poznałyśmy go lecz wiemy, że też jest właścicielem ośrodka. Ciekawe po co?

Ojejku.. Obudziło mnie słońce, nagrzewające nasz namiot.

- Która godzina?- Pytam dziewczyn, które obudziyły się wcześniej.

- 7:45- Mówi Waleria.

Razem z Amelą patrzymy się na siebie, można zauważyć, że obie przypomniałyśmy sobie co działo się w nocy... Zaczynamy mówić o tym Walerii, jednak nie chcemy mówić wszystkim, aby inne dzieci nie musiały bać się tak jak my. Waleria słucha nas ze strachem w oczach, mówi, że mogłyśmy ją obudzić.

- O której śniadanie?- Pyta Amela.

- Chyba o 9. Tak Lena?- Odpowiada Waleria.

Zgadzam się. Amela pyta:

- Może po śniadaniu, poszłybyśmy do domu pani Mani i zwyczajnie zapytamy, co działo się w nocy? Przecież jej dom jest niedaleko.

Patrzę na Walerie, czekam aż powie, jednak to jej ciocia, więc wie czy np. nie zdenerwuje się na nas. Waleria stwierdza, że to dobry pomysł lecz musimy przemyśleć plan.

Więc tak, po śniadaniu tak jak wczoraj po kolacji, będziemy szły z naszą grupą, w stronę naszych namiotów. Naszych namiotów jest 18 i 2 domki wychowawców, pójdziemy do namiotu, po upewnieniu się, że wszyscy są w namiotach, wymkniemy się i pobiegniemy do domku pani Mani, jest tylko jeden problem.- Mówię.

Bez zatrzymania dalej mówię.- Z tego co się orientuję a oglądałam wczoraj mapkę ośrodka, recepcja a zarazem domek właścicieli, jest za laskiem a znamy nasze wczorajsze przygody.

Stwierdzamy, że ten plan jest świetny i dzisiaj nie będziemy bały się napotkanych zwierząt. Uczyłyśmy się, że lisy uciekną, podbiega tylko gdy mają wściekliznę. --Dzików i wilków tam nie ma a sarny boją się bardziej nas niż my ich- Mówi Amela.

Zwarte i gotowe idziemy z naszą grupą czyli : nasz namiot plus Klaudia, Jagoda, Oliwia, Iga, Tosia, Vanessa, Jasia i bliźniaczki Klara i Ala, idziemy na śniadanie. Wszystkie siadamy przy długim stole, natomiast nasza pani, która na imię ma Julia, idzie do stołu, z innymi paniami. Co jakiś czas w trójkę: ja, Waleria i Amela, patrzymy sobie głęboko w oczy. Powoli nasz grupa kończy jedzenie, zaraz wychodzimy ze stołówki.

Wracamy ze śniadania, jak wszyscy idziemy do swoich namiotów, pojawia się problem, Oliwia, gdy otwieramy namiot mówi :

- Hej dziewczyny, idziecie z nami grać w gorącego ziemniaka?

Najpierw, patrzymy się na siebie, później na Oliwie, w końcu Waleria, mówi:

- A co w ogóle dzisiaj robimy?

Oliwia odpowiada:

- O 11 mamy zbiórkę, idziemy na kajaki, pani przecież mówiła.

My oczywiście wiedziałyśmy ale szybko trzeba było coś powiedzieć. 

- To może umówimy się po kajakach.- Mówię.

Oliwia się zgadza i idzie do swojego namiotu, dobrze, że nie spytała się czemu.

Amela stoi przed namiotem i mówi:

- Namiot 1, wszyscy w środku, namiot 2 ostatnia osoba iii wszyscy w środku.

Po kilku chwilach jak dała komunikat, wszyscy w namiotach, biegniemy w stronę lasku, musimy być ostrożne, pani powiedziała, że nie mamy wychodzić za ,,SŁOŃCE", tak nazywa się nasze miejsce namiotowe, w tym ośrodku. Rolę granicy, pełnią drewniane płotki, ,, w środku" mamy namioty w kółku, za nimi domki wychowawczyni a przed namiotami mini plac zabaw. My jednak musimy wyjść ze słoneczka aby przez lasek dostać się do domku Pani Mani i Pana.... No właśnie jak ma na imię? Walerii wyleciało w głowy, no trudno zapytamy się.

TO KONIEC CZĘŚCI 5 ,

JAK MYŚLISZ KTO W NOCY KRĄŻYŁ PO SŁONECZKU?

Dziewczyny opowaidają nam, o interesującej grze, o której wygadała się nasza wychowawczyni pod naszą nieobecność. Bardzo się cieszymy bo ta gra wydaje się fajna, więcej zasad poznamy na spotkaniu świtlicowym za 20 minut, a teraz, razem z Amelą i Walerią idziemy zobaczyć kto w jakim mieszka namiocie i poznać się z nowymi osobami. Naszymi sąsiadami po prawej stronie są Klaudia, Oliwia i Jagoda, po lewej jeszce nie wiemy. Idziemy po kolei, omijamy namiot Klaudii, następny namiot jest granatowy (jak wszystkie), ma on numer 8, nasz ma 6, stajemy przed wejściem i mówimy: halooo, namiot numer 8, jest tu ktoś? Drzwi się otworzyły w wśrodku nasze koleżanki z klasy- Tosia i Iga, wchodzimy a one nas oprowadzają. Nie trwało to długo, ich namiot jak wszystkie też jest mały, siadamy i wspólnie z Amelą opowiadamy im co nas spotkało w lesie. Dziewczyny się z nas śmieją, jednak bardziej z Kiśla. Trochę nam nie wierzą, nie mamy jak im udowodnić. Teraz one opowiadają co robiły w czasie wolnym, były na lodach i chodziły do każdego namiotu po kolei, mówią, że dużo jest tu osób, których nie znają. 

- Cichoooo! Dzwoni czyjś telefon- krzyczy Tosia. Szukamy kogo to, okazuje się, że Tosia ma go w dłoni, cały namiot zaczął się z niej śmiać, aż Jagoda, która słuchała BTS na dworze przybiegła. Tosia odbiera telefon od taty i wychodzi, my robimy to samo i krzyczymy: paaaaa!

Idziemy dalej, przy numerze 9 nie musimy krzyczeć ponieważ siedzi ktoś przed namiotem, jakieś dwie dziewczyny, nie znamy ich więc podchodzimy i się przedstawiamy. Mają one 13 lat, są bliźniaczkami, jedna to Klara, a druga Ala, wyglądają tak samo, ciemne oczy i długie czarne włosy, nigdy ich nie rozróżnie.

- Ojej, za 3 minuty spotkanie w świetlicy- mówi Waleria. Nie zwiedzimy już reszty namiotów, idziemy.

Organizatorka, mówi o zabawie, wymyślili ją właściciele tego ośrodka, zawsze jak dzieci przyjeżdżają to grają w nią, będzie ona do końca kolonii. Przez wszystkie aktywności, które bedziemy robiliy z paniami bedą pojawiały się papierowe niebieskie gwiazdki, na nich ukryte będą wskazówki do rozwiązania końcowej zagadki, niekiedy też będziemy poprostu o nich informowani. Gramy w grupach, tak jak jesteśmy w namiotach. Przyszła właścicielka ośrodka, okazuje się, że to Walerii babci siostra, Waleria widziała, że gdzieś ma taki ośrodek wypoczynkowy ale nie wiedzała, że to ten. Waleria dawno się z nią nie widziała, podeszła i się przytuliła. Pani Mania (ma tak na imie, właściwie to Marysia), dała każdej grupie notesik, długopis aby zapisywać informacje i pierwszą wskazówkę.

Mega się cieszymy, idziemy do namiotu, a potem na kolacje.

JAK CI SIĘ PODOBAŁO? 

JAK MYŚLISZ CO BĘDZIE DZIAŁO SIĘ JUTRO?

DZIĘKI ZA POŚWIĘCONY ZA CZYTANIE CZASZ. PAPA!

WYZWANIE: Podskocz i krzyknij: niezwykły obóz część 4!!! 

ZASKAKUJĄCY BIEG

Z mieszanymi myślami na temat tego biegu przez lasek, ruszamy. Niepokoimy się przez plotki o dzikach i lisach zamieszkujących ten lasek, lecz rozmawiamy na wiele tamatów, aby o tym nie myśleć. W telefonie, który trzymam w dłoni mamy włączoną aplikacje liczącą kilometry, postanawiamy zadzwonić na video do naszego kolegi z klasy Kuby, mówimy na niego Kisiel a dzwonimy bo trochę się boimy. Mówiąc szczerze trochę się z nas śmieje, że noimy się jakiegoś lasu, my jednak się tym nie przejmujemy.Biegniemy już kilka minut i zauważmy, że w lesie tym pachnie brzydko, widać zarośnięte stawiki i na drodze polnej ślady jakiegoś zwierzaka. Biegniemy dalej i nagle Mela krzyczy:

-Lena sarny!!!

Spojrzałyśmy się na siebie w wielkim nie pokoju.

- Uciekamy?!- Krzyknęłam. W ułamku sekundy łapiemy się za ręce i zaczynamy uciekać, Kisiel, niby odważny chłopak, ze strachu się rozłączył. Przebiegłyśmy kilka metrów, Amela mówi do mnie:

- Lena, wiesz, że one bardziej boją się nas niż my ich? 

- Tak wiem!- Odpowiadam, lecz i tak nie przestajemy biec. 

-Jeszcze tylko kawałek do ławeczki (na której wcześniej miałyśmy małą przerwe).-mówie.

Bardzo się boje- myślę. Mamy coraz mniej siły, jednak nie przestjemy biec, właściwie to biegniemy nieco szybciej! Amela trochę mnie uspokaja, gdyby nie to chyba bym się popłakała. Docieramy powoli do ławeczki, ciarki przechodzą mnie po całym ciele, moja twarz ze stresu zrobiła się czerwona jak pomidor! Boje się!!! Chcę być już w śpiworze pod namiotem.

Dobiegłysmy do ławeczki, jestem bardzooo zmęczona, nie mam siły, rozmawiamy i analizujemy wydarzenia, które miały miejsce kilka minut temu. Siedzimy jeszce chwilkę na ławce jednak wiemy, że musimy wracać bo mamy zaraz jakąś gre grupową. Spoglądam na drzewo obok nas, jest na nim kawałek różowej tasiemki, i coś wyrytego na korze, wskazuje palcem i podchodzimy. Na korze wyryte są dwa serduszka, trochę przypominają mi pierniki, wygląda to tak: narysowane sreduszko + narysowane sderuszko= -7, nie mamy pojęcia co to więc zapisuje to w notatniku w telefonie. 

Jesteśmy już w namiocie. przebieramy się i idziemy do namiotu Oliwii, Klaudii i Jagody, jest tam też Tosia, chcą one opowiedzieć nam co działo się tu pod naszą nieobecność. 

- Co ja tu widzę?- mówi Oliwia patrząc na moje i Ameli ręce w których są żelki i ciastka.

KONIEC CZĘŚCI 3.

DZIĘKI ZA PRZECZYTANIE. 

JAK CI SIĘ PODOBA?

CIEKAWOSTKA: Duża część tej opowieści z sarenkami jest prawdziwa.